Dla Ukrainy

15. Luty, 2014Aktualności

W związku z tragicznym rozwojem sytuacji na Ukrainie, Caritas Polska zwraca się z apelem o pomoc potrzebującym. Według otrzymanych informacji od Caritas Spes ze Lwowa i z Kijowa, sytuacja jest poważna.

Zapowiedzi przedślubne

1. Luty, 2014Aktualności

W najbliższym czasie w sakramentalny związek małżeński planują wstąpić niżej wskazane osoby. Każdy, kto jest świadom jakichkolwiek okoliczności, które mogłyby okazać się przeszkodą do zawarcia małżeństwa między wymienionymi proszony jest o kontakt z kancelaria parafialną.

Łukasz Tatarczak – cywilnie związany, Parafia tutejsza

oraz

Małgorzata Weder – cywilnie związana, Parafia tutejsza

Marcin Mieczewski, kawaler, Parafia Matki Bożej  Anielskiej w Obrzynowie

oraz

Paulina Małgorzata Kołodziejczyk – panna, Parafia tutejsza

Łukasz Banaszczyk – kawaler, Parafia św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Bełchatowie

oraz

Katarzyna Maria Koń – panna, Parafia tutejsza

Marcin Gawron – kawaler, Parafia tutejsza

oraz

Katarzyna Węglewska – panna, Parafia św. Andrzeja Apostoła w Restarzewie

Pielgrzymka

7. Grudzień, 2013Aktualności

Wszelkie informacje dotyczące pielgrzymki na kanonizację bł. Jana Pawła II zainteresowani mogą uzyskać u Księdza Proboszcza.

Katecheza liturgiczna

30. Listopad, 2013Aktualności

Od I niedzieli Adwentu 2013 roku, przez prawie dwa najbliższe lata, we wszystkich kościołach i kaplicach Archidiecezji Łódzkiej przeprowadzona zostanie systematyczna katecheza liturgiczna.Ksiądz Arcybiskup Marek Jędraszewski, Metropolita Łódzki prezentując ten projekt napisał: „Po Roku Wiary przychodzi czas, aby kapłani i wierni świeccy zwiększyli swoją wrażliwość na przeżywanie tajemnicy Mszy świętej. Ma temu służyć pogłębienie znajomości znaczenia podstawowych pojęć, gestów i znaków liturgicznych”.

W każdą niedzielę (oprócz lipca i sierpnia), podczas każdej Eucharystii, na zakończenie homilii, bądź też po odczytaniu słowa lub listu pasterskiego, zostanie wygłoszona przez kapłana katecheza przepisana na dany dzień.

Metropolita Łódzki jest przekonany, że „moc głoszonego kerygmatu i
systematycznie prowadzone dzieło całego Kościoła Łódzkiego przyniesie zamierzony cel, jakim będzie głębsze zrozumienie Mszy świętej – źródła i szczytu chrześcijańskiego życia każdego człowieka”.

Plan katechez liturgicznych:

1. Znak krzyża:

Każda Msza święta rozpoczyna się znakiem krzyża, któremu towarzyszą słowa: „W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” oraz odpowiedź ludu „Amen”. Znak krzyża jest pierwszą modlitwą wiernych zgromadzonych na liturgii mszalnej i przypomina o chrzcie, który został nam udzielony „w imię” trzech Osób Boskich i wprowadził nas w życiową łączność z całą Trójcą Świętą. To dzięki sakramentowi chrztu mamy udział w kapłańskim posłannictwie Chrystusa i możemy uczestniczyć we Mszy świętej. Kreśląc na sobie znak krzyża nieustannie do tej prawdy o przynależności do Chrystusa powracamy, czyniąc ją treścią naszego życia. Ten gest uświadamia każdemu chrześcijaninowi, że źródłem zbawienia jest Chrystusowy krzyż i stanowi wyznanie wiary w Boga Jezusa Chrystusa, który jest Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Znak krzyża powinniśmy kreślić na sobie powoli, z namysłem i z namaszczeniem, tak aby ogarnął on całą naszą istotę, a nasze życie i działanie zostało uświęcone i przemienione mocą Chrystusowej ofiary.

Poprzez znak krzyża człowiek wyraża swoją wiarę i miłość do Boga. Sam sposób, w jaki się żegnamy, kryje w sobie bogatą symbolikę. Kierunek i kolejność dokonywania poszczególnych znaków nie jest przypadkowa. Ruch wertykalny prawą ręką od czoła do serca oznacza otwarcie się na Boże działanie i przypomina o tajemnicy Wcielenia Syna Bożego. Ruch horyzontalny od lewego do prawego ramienia symbolizuje przejście ze śmierci do życia, z ciemności do światłości, z grzechu do niewinności i przywołuje wniebowstąpienie Jezusa.

Krzyż jako znak zbawienia, odkupienia i wiecznego przeznaczenia człowieka nabiera wymiaru kosmicznego. Już Platon na 350 lat przed Chrystusem twierdził, że świat został stworzony przez Boga w kształcie krzyża. Do myśli Platona nawiązali później najstarsi pisarze chrześcijańscy i Ojcowie Kościoła, którzy czynili odniesienie do krzyża jako znaku kosmosu (Grzegorz z Nysy) i duszy świata (Justyn). Chociaż świat się zmienia, to Chrystusowy krzyż wciąż pozostaje dla człowieka punktem oparcia i odniesienia, gdyż moc krzyża może przemienić zarówno sens wszechświata, jak i losy poszczególnych ludzi. Nie zapominajmy o tym, ilekroć będziemy czynić znak krzyża w czasie liturgii czy poza nią.

2. Woda święcona

Woda, jako źródło życia, w Piśmie świętym jest znakiem Bożego błogosławieństwa, symbolizuje Ducha Świętego i Jego moc stwórczą oraz obmywa i oczyszcza z grzechu. Autor natchniony w opisie potopu i przejścia przez Morze Czerwone ukazuje niszczycielską symbolikę wody: woda w postaci deszczu lub
wzburzonych fal morskich staje się zagrożeniem dla człowieka, nośnikiem śmierci i zagłady. Symbolika wody otrzymuje swoje pełne znaczenie w liturgii chrztu, gdy spływa po naszym czole, aby oczyścić duszę z grzechu pierworodnego. Do sakramentu Chrztu nawiązuje dobrze nam znany zwyczaj czynienia znaku krzyża wodą święconą, to znaczy pobłogosławioną przez kapłana, przy wchodzeniu i wychodzeniu z kościoła. Wchodząc do świątyni na Mszę świętą kreślimy znak krzyża zwilżając czoło, pierś i ramiona wodą święconą z kropielnicy. Woda przypomina nam o łasce chrztu świętego – sakramentu, który jest bramą wprowadzającą nas do wspólnoty Kościoła i do uczestnictwa w liturgii. Można powiedzieć, iż ilekroć czynimy ten gest, to powtarzamy drogę, która od chrztu prowadzi nas do Mszy świętej, będącej źródłem i szczytem całego życia chrześcijańskiego. Wychodząc zaś z kościoła po zakończeniu celebracji eucharystycznej znów powtarzamy tę samą czynność, aby przypomnieć sobie o spoczywającym na nas obowiązku chrzcielnym: nakarmieni Słowem Bożym i Ciałem Chrystusa mamy być wobec innych świadkami wiary wszędzie tam, gdzie jesteśmy posłani. Podczas niedzielnych Mszy świętych, jako akt pokuty, stosuje się obrzęd błogosławieństwa wody i pokropienia nią wiernych na pamiątkę chrztu. Pokropieni wodą święconą spełniamy akt pokuty i odnawiamy w sobie łaskę chrzcielną, a świadomi swojej grzeszności, wyznajemy wiarę w oczyszczenie i odpuszczenie grzechów oraz w Boże miłosierdzie. Woda święcona jest skutecznym środkiem do odpierania mocy szatańskich, upraszania Bożych łask, pomaga zwyciężyć grzech i staje się źródłem wewnętrznego uzdrowienia. Wyrazem wiary w moc wody święconej niech będzie troska o chrzcielnicę i kropielnice w naszej parafialnej świątyni. Pamiętajmy, że branie wody święconej jest gestem, który winniśmy wykonywać z wiarą.

3. Liturgia aktem zgromadzenia

Podczas liturgii gromadzimy się razem. Choć w mediach możemy usłyszeć i zobaczyć transmisje Mszy świętej, to jednak intuicyjnie wyczuwamy, że „wysłuchać” mszy w domu to nie to samo, co przyjść do kościoła. Co sprawia, że ludzie zebrani w jednym miejscu stanowią zgromadzenie liturgiczne? Nie jesteśmy gronem przyjaciół. Przecież – zwłaszcza w dużych parafiach – uczestnicy liturgii nawet nie znają się między sobą. Nie stanowimy publiczności. Nie przyszliśmy po to, by być biernymi i milczącymi widzami świętego spektaklu (KL 48). Zgromadzenie liturgiczne różni się od innych zebrań aktem wiary. Tu spełnia się obietnica Chrystusa: „Gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich” (Mt 18,20). Gromadzimy się razem, aby przeżywać obecność Chrystusa; aby wsłuchać się w Jego słowo, „bo gdy w Kościele czyta się Pismo święte, On sam przemawia” (KL 7); aby przyjąć Go w sakramentalnych znakach chleba i wina. Nasza wiara idzie jednak jeszcze dalej. Oczyma wiary nie tylko dostrzegamy Chrystusa objawiającego się w „czymś” na zewnątrz nas – w słowie i w znakach, ale Kościół to Ciało Chrystusa, a zgromadzenie uobecnienia Kościół. Chrystus jest z nami, bo wydał za nas samego siebie. W rozmowie z Nikodemem czytamy: „Bóg tak umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał…” (J 3,16) i Jezus pragnie tego samego: być wydanym, być darem. W Ogrójcu modli się: „Nie jak Ja chcę, ale jak Ty” (Mt 26,39). Jesteśmy w pełni zgromadzeniem Chrystusowym, gdy wchodzimy w Jego
postawę, gdy jak On chcemy siebie ofiarować. Od Chrystusa czerpiemy siłę do wydania siebie, czyli złączenia z wolą Ojca. Pragnąć tego samego, czego Bóg Ojciec dla nas pragnie – oto nasza ofiara, nasze pełne uczestnictwo w liturgii. Prawdę, iż liturgia jest dziełem zgromadzenia, wyrażamy przez wspólny udział w śpiewach, recytacjach i odpowiedziach, w wykonywaniu wspólnych czynności i gestów, w przyjmowaniu właściwych postaw ciała. Prawda o zgromadzeniu i liturgicznym wyraża się także w podziale funkcji liturgicznych (KL 30). Pamiętajmy jednak, że pełnienie funkcji liturgicznych jest zewnętrznym znakiem kapłaństwa powszechnego, którego istotą jest składanie Ofiary. Jesteśmy zgromadzeniem liturgicznym, gdy włączamy się w Ofiarę Chrystusa.

4. Procesja wejścia

Liturgię rozpoczyna wejście celebransa i asysty. Może ono przypominać proste „wyjście z zakrystii” lub „dojście do ołtarza”, aby zacząć akcję liturgiczną. Bardziej wymownie jest jednak, gdy dokonuje się ono w formie procesji. Każda procesja jest znakiem Kościoła – ludu będącego w drodze, pielgrzymującego od niewoli grzechu ku spełnieniu obietnic, do pełni życia w Chrystusie. Służba liturgiczna ubrana jest na biało – w alby lub komże. Biały strój asysty przypomina białą szatę chrzcielną, która jest znakiem obleczenia w łaskę Chrystusa przez sakrament chrztu oraz zapowiedzią uczestniczenia w chwale, jakiej
chcemy dostąpić po zmartwychwstaniu, zgodnie z wizją św. Jana: „Odziani w białe szaty, a w ręku ich palmy (…) To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i opłukali swe szaty i we krwi Baranka je wybielili” (Ap 7, 9.14). Również główny celebrans ubrany jest w szaty liturgiczne, jakże odmienne od codziennego stroju. Ten strój podkreśla, że ksiądz nie sprawuje liturgii jako prywatna osoba, ale reprezentuje samego Chrystusa. Kościół jest mistycznym Ciałem Chrystusa, którego On jest Głową. Zgromadzenie jest znakiem Kościoła, w nim zaś znakiem Chrystusa-Głowy jest kapłan. Kadzielnica poprzedzająca całą procesję jest znakiem modlitw zanoszonych do Boga, zgodnie ze słowami Psalmu (141,2): „Niech moja modlitwa wznosi się przed Tobą jak kadzidło”. Krzyż i świece niesione na początku są znakiem Chrystusa, który prowadzi nas do Ojca. Zgodnie z tradycją, w procesji może być niesiony również Ewangeliarz – znak Chrystusa-Słowa Wcielonego. Ze względu na charakter procesji nie powinno się nieść niczego, co nie podkreśla jej symbolicznego znaczenia. Nie wchodzimy procesjonalnie wszyscy razem. Natomiast śpiew i pozycja stojąca wyrażają nasze włączenie się w procesję. Pieśń towarzysząca procesji ma umocnić jedność zgromadzonych oraz wprowadzić w tajemnicę, która będzie za chwilę celebrowana, w treści przeżywane w danym okresie liturgicznym lub w święto. Pozycja stojąca wyraża gotowość wyjścia
naprzeciw Pana, przychodzącego do swego ludu.

5. Ucałowanie ołtarza

Liturgia Mszy świętej ma swoją przejrzystą strukturę. Jej centrum stanowi liturgia ofiary, czyli sprawowanie misterium paschalnego Chrystusa. Liturgia eucharystyczna poprzedzona jest obrzędami wstępnymi, do których należy pozdrowienie ołtarza. Dokonuje się ono poprzez głęboki ukłon celebrującego, pocałunek oraz okadzenie, jeśli jest stosowane w danej Mszy świętej. O pozdrowieniu ołtarza na początku Mszy świętej czytamy dwukrotnie w Ogólnym Wprowadzeniu do MszałuRzymskiego: „Po przyjściu do prezbiterium kapłan, diakon i usługujący oddają cześć ołtarzowi przez głęboki ukłon. Na znak czci kapłan oraz diakon całują ołtarz; kapłan według uznania okadza krzyż i ołtarz”( OWMR, 49). Czytamy również: „Kapłan podchodzi do ołtarza i całuje go na znak czci. Następnie może okadzić krzyż i ołtarz, obchodząc go dookoła”(OWMR, 123). Gest ucałowania ołtarza, będący wyrazem szacunku dla Chrystusa i aktem wiary przewidziany jest również na zakończenie obrzędów Mszy świętej: „Przed odejściem koncelebransi składają cześć ołtarzowi przez głęboki pokłon. Natomiast główny celebrans razem z diakonem, jak zwykle całuje ołtarz” (OWMR, 251). Zwyczaj ucałowania ołtarza wywodzi się z tradycji pogańskich, w których przez pocałunek oddawano cześć ołtarzowi a także świątyni, całując jej próg. Całowano również stół rodzinny rozpoczynając posiłek. Pod koniec IV w. gest całowania ołtarza rozpowszechnił się w chrześcijaństwie. Ucałowanie ołtarza łączyło się z ucałowaniem kładzionej na ołtarzu Ewangelii, a od XII w. całowano także stawiany na ołtarzu krucyfiks. Ucałowanie dotyczące mensy ołtarzowej, miejsca Ofiary eucharystycznej było zawsze oznaką czci i szacunku, a także pozdrowieniem Chrystusa. Gdy zaczęto umieszczać w ołtarzu relikwie świętych, ucałowanie ołtarza  obejmowało również relikwie i rozumiane jest jako pozdrowienie przez celebransa Kościoła tryumfującego i wejście z nim w kontakt. Również w odnowionej liturgii ołtarz jest miejscem szczególnym, jest znakiem samego Chrystusa, wyjątkowym miejscem, gdzie dokonują się zbawcze tajemnice, a zarazem jest centrum zgromadzenia wiernych. Stąd należy mu się wyjątkowy szacunek wyrażający się w geście ucałowania na początku i na zakończenie sprawowanych obrzędów.

6. Okadzenie

Okadzenie jest gestem fakultatywnym i można je stosować we wszystkich formach mszy świętej w następujących sytuacjach:
a) podczas procesji na wejście;
b) na początku Mszy świętej, do okadzenia krzyża i ołtarza;
c) w czasie procesji przed Ewangelią i podczas jej głoszenia;
d) po złożeniu na ołtarzu chleba i kielicha – do okadzenia darów, krzyża, ołtarza, kapłana i ludu;
e) podczas ukazania Hostii i kielicha po konsekracji (por. OWMR, 276).
W Okresie Wielkanocnym obok ołtarza i krzyża okadza się także paschał. Okadzenie stosuje się wobec Najświętszego Sakramentu – w czasie mszy świętej, wystawienia i procesji, osób – celebransa, koncelebransów mszy świętej i zgromadzonego ludu, oraz przedmiotów – ołtarza, paschału, darów ofiarnych. Okadza się także trumnę ze zwłokami lub urnę z prochami osób zmarłych. Gest okadzenia jest
znakiem czci, uwielbienia i błagania, symbolem wznoszącej się do Boga modlitwy. Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego mówi o trzykrotnym rzucie kadzielnicy, gdy okadzany jest Najświętszy Sakrament, relikwie Krzyża świętego, Chrystusa Pana wystawione do publicznej czci, dary ofiarne, krzyż ołtarzowy, Ewangeliarz, paschał, kapłan i lud; oraz dwoma rzutami kadzielnicy, gdy okadza się relikwie i obrazy świętych wystawione do publicznej czci(por, OWMR, 277). Mowa jest także o okadzaniu ołtarza, którego dokonuje się pojedynczymi ruchami kadzielnicy. Używanie kadzidła znane było już w starotestamentalnym kulcie świątynnym, a także w pogańskiej starożytności. Chrześcijanie początkowo odrzucali kadzidło ze względu na stosowanie go powszechnie w rytach pogańskich. Pierwsze informacje o używaniu go w kulcie chrześcijańskim pochodzą z Syrii. (363 r. – Efrem Syryjczyk wspomina o nim w 17 wierszu swoich Carmina Nisibena). Okadzanie ołtarza na początku mszy znane jest od IX w. a okadzenie kapłana przez diakona pojawiło się już pod koniec średniowiecza. Dodajmy również, że w tradycji polskiej
błogosławi się kadzidło w uroczystość Objawienia Pańskiego i upatruje się w nim symbolu męki Chrystusowej.

7. Pozdrowienie

Po wspólnie wykonanym znaku krzyża celebrans pozdrawia lud. Najprostsza, a jednocześnie bardzo bogata w treść, jest formuła: „Pan z wami”, zaczerpnięta z Pisma Świętego. W ten sposób Anioł pozdrawia Gedeona (Sdz 6, 12), Archanioł Gabriel – Maryję. Gromadzimy się w imię Trójcy Świętej, co już podkreślają słowa wypowiadane podczas wykonywania znaku krzyża: „W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. Jezus zapewnia, że gdzie dwaj lub trzej są zgromadzeni w Jego imię, tam On jest wśród nich (por. Mt 18,20). Odtąd chrześcijanie nie szukają Boga gdzieś daleko czy też w jednym określonym
miejscu, lecz pośród siebie. To „my jesteśmy świątynią Boga żywego”, jak pisze św. Paweł do chrześcijan w Koryncie (2 Kor 6,16), ciesząc się ze spełnienia dawnych obietnic, wyrażonych przez proroka Izajasza: „Zamieszkam z nimi […] i będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem”. Pozdrowienie wypowiedziane
przez celebransa przypomina, że obietnica Boża spełnia się w tej chwili, w konkretnym zgromadzeniu liturgicznym. Na pozdrowienie celebransa lud odpowiada: „I z duchem twoim”. Ta formuła, trudna do zrozumienia, również swe źródło ma w Biblii. Św. Paweł pisze: „Duch przenika wszystko, nawet głębokości Boga samego” oraz: „Kto zaś z ludzi zna to, co ludzkie, jeżeli nie duch, który jest w człowieku” (2 Kor 2, 10n). Ten, kto przewodniczy liturgii, jego „duch” (przez co rozumiemy: wnętrze, serce), przeniknięty jest Duchem Bożym, otrzymanym przez włożenie rąk biskupa, a więc w chwili święceń kapłańskich. Proste słowa: „Pan z wami” – „I z duchem twoim” wyrażają tajemnicę zgromadzenia liturgicznego jako znaku Kościoła, który jest mistycznym Ciałem Chrystusa. Zgromadzenie jest widzialnym znakiem tego Ciała, a kapłan – znakiem Chrystusa, który jest Głową mistycznego Ciała – Kościoła.

8. Akt pokuty

9. Panie, zmiłuj się nad nami

10. Chwała na wysokości Bogu

11. Modlitwa dnia

12. Struktura liturgii Słowa

13. Funkcja lektora i znaczenie posług liturgicznych

14. Psalm responsoryjny

15. Alleluja

16. Znaki towarzyszące proklamacji Ewangelii

17. Homilia aktem liturgicznym

18. Wyznanie wiary

19. Modlitwa wiernych

20. Złożenie darów

21. Lavabo

22. Symbolika chleba

23. Symbolika wina

24. Zbieranie tacy

25. Modlitwy towarzyszące składaniu darów

26. Módlcie się, aby… (współuczestnictwo w ofierze)

27. Modlitwa nad darami

28. Modlitwa eucharystyczna

29. Dialog przed prefacją

30. Prefacja

31. Święty

32. Znaczenie postawy klęczącej

33. Epikleza konsekracyjna

34. Opowiadanie o ustanowieniu

35. Anamneza z ofiarowaniem

36. Ukazanie Świętych Postaci

37. Prośby w ramach Modlitwy eucharystycznej

38. Epikleza komunijna

39. Znaczenie wymieniania imion papieża i biskupa

40. Przez Chrystusa

41. Amen

42. Ojcze nasz

43. Embolizm

44. Obrzęd pokoju

45. Łamanie chleba

46. Zmieszanie postaci

47. Oto Baranek Boży

48. Procesja komunijna

49. Dziękczynienie

50. Modlitwa po komunii

51. Ogłoszenia

52. Błogosławieństwo i rozesłanie

53. Dialog

54. Milczenie

55. Śpiew

56. Świeca

57. Kielich i patena

58. Kolor szat liturgicznych

59. Księgi liturgiczne

60. Instrumenty muzyczne

61. Chór i schola

62. Bicie się w piersi

63. Przyklękanie i klękanie

64. Leżenie krzyżem

65. Postawa stojąca

66. Dzwony

67. Prezbiterium

68. Ambona

69. Ołtarz

70. Tabernakulum

P2P

30. Listopad, 2013Aktualności

Młodzi krakowianie przygotowujący się do Światowego Dnia Młodzieży w 2016 r. inicjują akcję modlitewną P2P. „People to People, Prayer to Prayer” (Ludzie dla ludzi, modlitwa za modlitwę) rozpocznie się w pierwszą niedzielę Adwentu i będzie polegać na wymianie osobistych intencji.

W ramach inicjatywy P2P (People to people, prayer to prayer – Ludzie dla ludzi, modlitwa za modlitwę) młodzi od pierwszej niedzieli Adwentu będą wymieniać się osobistymi intencjami, modląc się również o dobre owocowanie ŚDM w Rio de Janeiro i właściwe przygotowanie do ŚDM w Krakowie – zachęcamy do włączenia się do tego dzieła.

Rycerstwo Niepokalanej – Pielgrzymki

23. Listopad, 2013Aktualności

Rycerstwo Niepokalanej przygotowuje pielgrzymki w następujących terminach: 

05.04. 2014 r. Skarżysko-Kamienna – Kałków – Godów

04.05.2014 r. Gidle (na tzw. „Kąpiołkę”)

17-18.05.2014. Święta Lipka

Osoby zainteresowane powyższymi wyjazdami proszone są o indywidualny kontakt
z Panem Stefanem Polityło – nr kontaktowy 728 475 429

Parafia Narodzenia NMP w Bełchatowie zastrzega, iż nie jest organizatorem powyższych pielgrzymek, dlatego też kancelaria parafialna nie prowadzi zapisów na te wyjazdy.

Msze święte w intencji śp. Ks. Prałata Janusza Krakowiaka

20. Grudzień, 2012Aktualności

Powyższe msze święte celebrowane będą w naszej Parafii. Ponadto w intencji śp. Księdza Prałata Janusza Krakowiaka będą sprawowane msze święte w każdą środę  w ramach nowenny do NMP  Nieustającej Pomocy.

07 maja br., w 64. roku życia i 40. roku kapłaństwa  zmarł Ksiądz Prałat Janusz Krakowiak – Dziekan Dekanatu Bełchatowskiego,  Proboszcz Parafii Narodzenia NMP. 

W związku z uroczystościami pogrzebowymi Księdza Prałata Janusza Krakowiaka, w imieniu Rodziny oraz całej Wspólnoty Parafialnej,  składamy gorące podziękowania za pomoc w organizacji i przeżyciu tych szczególnych dla nas dni.

Słowa wdzięczności kierujemy ku Władzom Samorządowym Miasta, Powiatu i Gminy, Policji, Straży Miejskiej, Straży Pożarnej, Kolejarzom, Harcerzom, Osobom związanym z RSSK, Przedstawicielom AK,  Służbie Medycznej, Pocztom Sztandarowym ze Szkół i Zakładów Pracy oraz  innych Organizacji i Zrzeszeń, Dyrektorom Szkół, Społeczności Szpitala Wojewódzkiego w Bełchatowie, Instytucjom i Stowarzyszeniom, Orkiestrom, Panu Organiście i Chórowi, Firmie INKOM, Firmie Pogrzebowej CARCADIA, Zgromadzeniu Sióstr Miłości Miłosiernej, Oazie Rodzin, Liturgicznej Służbie Ołtarza, Porządkowym oraz Przedstawicielom świata mediów i tym Wszystkim Osobom, które w jakikolwiek sposób nam pomagały.

Osobne słowa podziękowania wyrażamy wobec Jego Ekscelencji Księdza Arcybiskupa Marka Jędraszewskiego, Metropolity Łódzkiego, który łączył się z nami duchowo, Jego Ekscelencji Księdza Biskupa Ireneusza Pękalskiego, który także wspierał nas modlitwą,  Jego Ekscelencji Księdza Biskupa Adama Lepy, Jego Ekscelencji Księdza Biskupa Henryka Ciereszki z Białegostoku, Księdza Prałata Krzysztofa Nykla z Watykanu i Księdza Prałata Józefa Legowicza, przedstawiciela Jego Ekscelencji Księdza Arcybiskupa Mieczysława Mokrzyckiego ze Lwowa, oraz wobec prawie 200 kapłanów, którzy uczestniczyli w uroczystościach pogrzebowych i sprawowali Eucharystię w intencji śp. Księdza Prałata Janusza Krakowiaka.

Serdeczną pamięcią i wdzięcznością obejmujemy Wszystkich, którzy uczestniczyli w pogrzebie i ofiarowali swoją modlitwę i dar Komunii świętej przyjętej w intencji Księdza Prałata. 

Ogłoszenia parafialne – 02 marca 2014 r.

13. Grudzień, 2012Aktualności, Ogłoszenia parafialne

Rozpoczęliśmy Nabożeństwo Czterdziestogodzinne – porządek tego nabożeństwa jest następujący:

Poniedziałek:

• adoracja Najświętszego Sakramentu od godz. 7.30 do 17.30
• msze święte o godz. 6.30, 7.00, 9.00, 17.30 i 18.00
• koronka do miłosierdzia Bożego prowadzona przez Siostry ze Wspólnoty Miłości Miłosiernej o godz. 15.00

Wtorek:

• adoracja Najświętszego Sakramentu od godz. 7.30 do 17.30
• msze święte o godz. 6.30, 7.00, 9.00, 17.30 i 18.00
• koronka do miłosierdzia Bożego prowadzona przez Siostry ze Wspólnoty Miłości Miłosiernej o godz. 15.00

I czwartek miesiąca – po wieczornej Eucharystii adoracja do godz. 21.00

I piątek miesiąca – zachęcamy do przyjęcia tego dnia Komunii świętej wynagradzającej za grzechy, adoracja od godz. 7.30 do 17.30.

Zachęcamy do lektury tygodnika „IDZIEMY”

Chcesz wiedzieć więcej? Czytaj…, karm się tym, co wartościowe: